het voelt een beetje
als hordelopen.
hoe hoger de horde,
hoe eerder je struikelt
als je daarop nog niet geoefend hebt.
de lat bepaalt
jouw grens.
opzoeken, aanvoelen,
overgaan en verleggen.
zie je
als je achterom kijkt
de hordes
die je al genomen hebt?
en zie je
dat het knap is
tot waar je al gekomen bent?
het is geen race.
gaat niet om
sneller of snelst.
het leven als
een trainingsveld.
iedereen z'n hobbels,
maar een ander parcours.
springen,
struikelen,
vallen
en weer opstaan.
en dus
veeg ik het zand
van mijn knieën.
leg ik de lat wat omlaag.
en probeer ik het morgen
gewoon weer opnieuw.
Reactie plaatsen
Reacties
Iedere dag nieuwe kansen! Mooi geschreven Roos. 👍