Het begon weer bij een quote uit het boek Kleine Draak en Grote Panda van James Norbury: 

Het is een regenachtige dag in het weekend. Ik lig nog in bed en staar naar buiten. Zo'n weekend waarin het weer niet meezit, maar m'n gemoedstoestand evenmin. Grijs en humeurig. Geen plannen staan voor de komende dag, ongezellig en een beetje alleen. M'n gedachten dwalen af en ik ga weer mee in oude verhalen en vragen. Ho, dit gaan we niet doen. Hup d'r uit. 

Het is begin januari van dit jaar als ik over het brede middenpad in de stadstuin loop. Op wat onderhoudsklusjes na is er eigenlijk weinig te doen in de winter. De bedden zijn leeg en de struiken en bomen kaal. Sinds maart vorig jaar ('22) ben ik hier vrijwilliger en heb ik alles vanaf de kale winter op zien bloeien in de lente, vrucht zien dragen in de zomer en los zien laten in de herfst. Om nu weer door een kale tuin te lopen. Nergens zie je iets gebeuren, als ik niet beter zou weten zou ik denken dat het allemaal harstikke dood is. 

Een nieuw hoofdstuk, vraagt om nieuwe verhalen en inspiratie.