Het is begin januari van dit jaar als ik over het brede middenpad in de stadstuin loop. Op wat onderhoudsklusjes na is er eigenlijk weinig te doen in de winter. De bedden zijn leeg en de struiken en bomen kaal. Sinds maart vorig jaar ('22) ben ik hier vrijwilliger en heb ik alles vanaf de kale winter op zien bloeien in de lente, vrucht zien dragen in de zomer en los zien laten in de herfst. Om nu weer door een kale tuin te lopen. Nergens zie je iets gebeuren, als ik niet beter zou weten zou ik denken dat het allemaal harstikke dood is.
Misschien herken je de winter wel in je eigen leven. Zo'n dag, week of periode die aanvoelt als kaal en grijs. Je lijkt niet vooruit te komen en de dagen vullen zich met ongemak, pijn of verdriet. Geen zicht op nieuwe blaadjes of bloemen. Het vraagt om geduld. Maar in kalmte afwachten is de afgelopen jaren niet mijn sterkte kant gebleken. Vaak ontbrak het me aan vertrouwen om te geloven dat er écht weer blaadjes aan die bomen zouden komen. Het ongeduld voor betere tijden, de lente, was te groot. Maar inmiddels ben ik er wel achter: gras gaat niet harder groeien als je er aan trekt. Integendeel. Durf je er naast te gaan zitten, de onrust toe te laten en te wachten tot die sprietjes vanzelf naar boven komen?
De winter leert me dat het goed is me hier aan over te geven. Als het in de natuur niet nodig zou zijn, zouden de bomen, bloemen en struiken na de herfst immers ook wel direct over gaan in de lente. Niet groeien, niet vrolijk of productief zijn, is oke. Het is namelijk wél effectief. Of dat nou gaat over een dag in het weekend, een paar minuten extra pauze op een werkdag of een paar weken waarin je even niet je best doet. Stilstand en rust. Even winter. Al ben ik me ervan bewust dat dit een uitdaging kan zijn in een tijd waarin het 24/7 altijd mogelijk is om iets (terug/vooruit) te kijken, te reageren of te scrollen. 'Even niks' is nu meer dan eerst écht een bewuste keuze.
Afgelopen vrijdag liep ik over hetzelfde middenpad. De bedden nog steeds leeg, maar onder de grond zijn de eerste zaden gezaaid. En zoals elk jaar doet de lente wat het beloofd: zonder er iets voor gedaan te hebben, komen de knoppen als vanzelf weer naar boven. Het geeft hoop voor winterse dagen: er gebeurt meer dan je met het blote oog kunt zien. Dus heb vertrouwen dat er juist na rust weer energie is om te bloeien!
Mede geïnspireerd op een quote uit Grote Panda en Kleine Draak van James Norbury:
'Ik ben zo moe', zei Kleine Draak.
Grote Panda hield stil. 'De winter is een tijd waarin de natuur zich terugtrekt, uitrust en energie verzamelt voor een nieuw begin.
Wij mogen hetzelfde doen, kleine vriend van me.'
Reactie plaatsen
Reacties