Een nieuw hoofdstuk, vraagt om nieuwe verhalen en inspiratie.

Eind vorig jaar kreeg ik een mailtje dat deze website een jaar bestaat. Een pagina die ik een jaar geleden maakte als projectje waar ik mijn ideeën en eigen verhalen op kwijt kon, in een tijd dat ik het gevoel had de controle over mijn leven een beetje kwijt te zijn. In die maanden volgden 12 blogs. Al had ik achter de schermen nog wel dertig concepten klaar staan. Het was namelijk een fijne manier om van me af te schrijven en mijn gedachten te ordenen. De inzichten die ik hieruit opdeed en de notes to self die ik mezelf schreef, vormde ik met plezier om tot een toegankelijk verhaaltje. 

Het is alweer even geleden dat ik iets nieuws online heb gezet. Ideeën en inspiratie zijn er wel, maar twijfels en vragen ook. Heeft dit wel zin, is er wel iemand die het leest en wat wil ik eigenlijk met deze site? Voor je het weet ontstaat het voor sommige wel bekende verschijnsel: een drempel. Eentje die steeds hoger wordt als je blijft luisteren naar je twijfels en redenen om iets toch nog even uit te stellen. 

De zon schijnt en ik zit midden in de tuin op het pad van houtsnippers. Ik heb net mijn vestje uit gedaan en de wind voelt verkoelend op mijn huid. M'n oog valt op een vlinder in de struik naast me. Als hij weer weg vliegt, breng ik mijn aandacht terug naar de schep in mijn hand.

het voelt een beetje

Ondanks dat dit al het zoveelste seizoen is, zit ik vanavond toch weer Expeditie Robinson te kijken. Althans, ik kijk naar reclame als mijn gedachten afdwalen naar een avond een aantal jaar geleden. Tijdens een dispuutsavond (ik ben lid geweest bij N.S.U., een christelijke studentenvereniging in Utrecht) luisterden we naar een stel dat kwam spreken over duurzame relaties. Zij maakten een vergelijking die me altijd is bijgebleven, namelijk dat je als individuen binnen een relatie, of dat nou is tussen twee geliefden, vrienden of familie, allebei op je eigen eiland leeft. Je zou toch denken dat je zo dicht tot elkaar kunt komen, dat je op z'n minst met z'n tweeën samen een eiland deelt? Hun stelling was van niet. 

Het regent, maar ik besluit toch naar buiten te gaan. Na een middag thuiswerken wil ik mezelf nog even "uitlaten" voor ik aan het avondeten begin. Gelukkig ben ik inmiddels de 'oh-genant-regenbroek-fase' voorbij, dus in vol ornaat besluit ik de regen te trotseren. Juist met dit weer vind ik het soms lekker buiten: frisse lucht, wind en regen in je gezicht en minder mensen mensen aan de wandel. Maar hoe harder ik probeer m'n hoofd leeg te lopen, hoe meer ik er in verdwijn. De onrust neemt toe en als een stel kegels tikt de ene gedachte de andere aan.

Op mijn achtste begon ik met dansles en tot mijn achttiende danste ik bij de dansverenging in ons dorp. Elk jaar keken we uit naar het optreedweekend aan het eind van het schooljaar, waarin we twee dagen in een echte schouwburg op mochten treden! Toen ik 16 was en ik richting de oudere groepen ging, was er ook de mogelijkheid om te gaan dansen in de "hoogste" groep. In deze groep mocht je niet twee, maar vier dansen opvoeren tijdens het optreden. En dat wilde je natuurlijk. Maar je kwam niet zomaar in die groep, daar moest je auditie voor doen. Dat klonk spannend, maar ik meldde me aan. Tijdens de auditie had ik het gevoel dat het slecht ging. Ik raakte gefrustreerd, pikte niet alle danspasjes goed op en dat zag je aan mijn gezicht en in mijn bewegingen. In mijn hoofd stelde ik me er al op in dat ik niet door zou zijn en dat was misschien maar beter ook. Ik was niet goed genoeg. Toen tijdens het voorlezen van de uitslag mijn naam wel werd genoemd, kon ik het dan ook niet geloven. Je zou denken dat ik alsnog een gat in de lucht zou springen, ik was door! Maar mijn ongeloof was zo groot, dat ik terug ben gegaan naar de dansdocent om te vragen waarom ze mij had gekozen. Of ze wel zeker wist dat ze mij erbij wilde hebben. Arme schat. 

Ik sta op het perron op Amsterdam Centraal na één van mijn laatste werkdagen op kantoor. Niet vanwege de (terugkerende) lockdown en daarmee opnieuw het advies 'om zoveel mogelijk thuis te werken' (ik kan die woorden niet meer horen), maar omdat mijn baan stopt. Ik wacht tot de trein aan komt rijden en staar wat voor me uit. Er komt een meisje op me af lopen en spreekt me in het Engels aan. Ze moet op spoor 4a zijn. Ik sta bij 4b en kijk met haar mee welke trein er vanaf 4a vertrekt. Ze blijkt ook naar Utrecht te moeten en ik zeg haar dat ze goed staat, de trein naar Utrecht komt hier zo aan. Ze bedankt me. Terwijl ik me weer omdraai, zie ik de trein binnenrijden. Ik heb geluk, de trein stopt en de deuren gaan precies open op de plek waar ik sta. Yes! (Iedereen die vaak met de trein reist weet dat dit toch altijd een klein winmomentje is.) Ik kijk nog even om als de deuren open gaan en zie het meisje ook bij de deur staan. Ze loopt achter me dezelfde coupe in en vraagt of het goed is als ik bij haar kom zitten. 'Of course', antwoord ik haar.

De horeca is weer open en ik ben even mijn studio uit gevlucht. Ik wilde nog wat schrijven aan een sollicitatiebrief, maar ben na een dag binnen de inspiratie een beetje kwijt. Dus ben ik naar de stad gefietst voor wat levendigheid en mensen om me heen. Ik besluit ergens een kopje koffie te drinken en hier verder te gaan met schrijven (lees: typen). De keuze wordt er niet makkelijker op, want er zijn genóég horecazaakjes in Utrecht waar je koffie kunt drinken en kan gaan zitten "laptoppen". Het is volgens mij ook een typisch stads-verschijnsel. Druk typende yuppen of studenten in een klein, knus horecazaakje waar muziek en koffiegeluiden je sfeer geven. Als je het kent, snap je precies wat ik bedoel. Een koffietentje. 

Lang voelde mijn burn-out alsof ik met 180 km/h tegen een muur aan was gereden. Ik kon zelf de rem niet meer vinden en dus trok mijn lichaam aan de handrem. Total loss. In eerste instantie dacht ik dat ik na een paar weken rust diezelfde snelweg wel weer op kon. Maar als je dat probeert en de schade is zo groot, kom je jezelf snel genoeg weer tegen. Om in een burn-out terecht te komen, om het zover te kunnen laten komen, heb je ergens onderweg het 'goed op jezelf letten' en 'voelen wat je zelf nodig hebt' uit leren schakelen. Je negeerde de oranje en rode lampjes op je dashbord of vergat er simpelweg naar te kijken.