#20 Gokje.

Afgelopen zomer had ik tijdens mijn stedentrip naar Reims een leuk gesprek met een jonge Fransman. Over de rest van de avond met deze fransoos zal ik niet teveel uitweiden, maar het leuke aan een gesprek met iemand die je niet kent en waarvan je weet dat je hem zeer waarschijnlijk nooit meer gaat zien, is dat je ander soort gesprekken kunt hebben. En zo hadden we het na wat eerste beleefdheden en ons eerste biertje al over la vie. We spraken overigens Engels, en zo zei hij "life is a gamble". Want, zo verklaarde hij, het is altijd een gok hoe iets uitpakt als je ergens voor kiest. Ik herinner me de context niet meer, maar ik vermoed dat in het gesprek al vrij snel duidelijk werd dat hij meer het "ik zie wel-type" was en ik waarschijnlijk over was gekomen als het "ik heb liever de controle-type". 

Afin. De Fransman bleef in Frankrijk en ik ging vol nieuwe energie terug naar Nederland! Hoewel ik duidelijk voor ogen had wat en waarheen ik wilde, bleef ik steken in het maken van beslissingen. Het feit dat ik nooit zekerheid zou krijgen dat het ook uit zou pakken zoals ik had bedacht, maakte dat ik bevroor. Als faalangstig/perfectionistisch type ben ik immers altijd op zoek naar weten hoe iets uitpakt. En laat dat nou net niet het geval zijn bij gokken! 

Het was kerstavond vorig jaar. Omdat ik de dag erna al naar familie zou gaan, had ik deze avond niks gepland. Vaak pakken avondjes alleen bij mij goed uit: ik kook lekker voor mezelf en voel me de queen of mijn eigen (vrijgezellen)leven. Deze avond was duidelijk niet zo'n avond. Met een kant-en-klare salade van de supermarkt zat ik chagrijnig thuis. Ik voelde me alleen en baalde dat ik niet toch iets had gepland. Gevalletje fout gegokt?

Ik besloot het altijd terugkerende advies van mijn moeder op te volgen en nog een blokje om te lopen ("misschien kom je net iemand tegen met een glimlach die jouw avond weer goed maakt."). Even probeert de gedachte dat de gezellige situaties achter de ramen het alleen maar erger zullen maken me tegen te houden, maar ik negeer hem en ga toch. Een gokje.

Het is stil op straat. Na een kleine tien minuten lopen, gluur ik bij iemand naar binnen en valt mijn blik op een poster met de tekst: JE KUNT NIET ALTIJD ZES GOOIEN. Ik krijg direct een glimlach op mijn gezicht en even voelt het alsof er iets op z'n plek valt. Je kunt niet altijd zes gooien. Dat is nou net de gok. Had die Franse jongen toch een punt.