De zon schijnt en ik zit midden in de tuin op het pad van houtsnippers. Ik heb net mijn vestje uit gedaan en de wind voelt verkoelend op mijn huid. M'n oog valt op een vlinder in de struik naast me. Als hij weer weg vliegt, breng ik mijn aandacht terug naar de schep in mijn hand.

het voelt een beetje

Ondanks dat dit al het zoveelste seizoen is, zit ik vanavond toch weer Expeditie Robinson te kijken. Althans, ik kijk naar reclame als mijn gedachten afdwalen naar een avond een aantal jaar geleden. Tijdens een dispuutsavond (ik ben lid geweest bij N.S.U., een christelijke studentenvereniging in Utrecht) luisterden we naar een stel dat kwam spreken over duurzame relaties. Zij maakten een vergelijking die me altijd is bijgebleven, namelijk dat je als individuen binnen een relatie, of dat nou is tussen twee geliefden, vrienden of familie, allebei op je eigen eiland leeft. Je zou toch denken dat je zo dicht tot elkaar kunt komen, dat je op z'n minst met z'n tweeën samen een eiland deelt? Hun stelling was van niet. 

Het regent, maar ik besluit toch naar buiten te gaan. Na een middag thuiswerken wil ik mezelf nog even "uitlaten" voor ik aan het avondeten begin. Gelukkig ben ik inmiddels de 'oh-genant-regenbroek-fase' voorbij, dus in vol ornaat besluit ik de regen te trotseren. Juist met dit weer vind ik het soms lekker buiten: frisse lucht, wind en regen in je gezicht en minder mensen mensen aan de wandel. Maar hoe harder ik probeer m'n hoofd leeg te lopen, hoe meer ik er in verdwijn. De onrust neemt toe en als een stel kegels tikt de ene gedachte de andere aan.

Op mijn achtste begon ik met dansles en tot mijn achttiende danste ik bij de dansverenging in ons dorp. Elk jaar keken we uit naar het optreedweekend aan het eind van het schooljaar, waarin we twee dagen in een echte schouwburg op mochten treden! Toen ik 16 was en ik richting de oudere groepen ging, was er ook de mogelijkheid om te gaan dansen in de "hoogste" groep. In deze groep mocht je niet twee, maar vier dansen opvoeren tijdens het optreden. En dat wilde je natuurlijk. Maar je kwam niet zomaar in die groep, daar moest je auditie voor doen. Dat klonk spannend, maar ik meldde me aan. Tijdens de auditie had ik het gevoel dat het slecht ging. Ik raakte gefrustreerd, pikte niet alle danspasjes goed op en dat zag je aan mijn gezicht en in mijn bewegingen. In mijn hoofd stelde ik me er al op in dat ik niet door zou zijn en dat was misschien maar beter ook. Ik was niet goed genoeg. Toen tijdens het voorlezen van de uitslag mijn naam wel werd genoemd, kon ik het dan ook niet geloven. Je zou denken dat ik alsnog een gat in de lucht zou springen, ik was door! Maar mijn ongeloof was zo groot, dat ik terug ben gegaan naar de dansdocent om te vragen waarom ze mij had gekozen. Of ze wel zeker wist dat ze mij erbij wilde hebben. Arme schat. 

Ik sta op het perron op Amsterdam Centraal na één van mijn laatste werkdagen op kantoor. Niet vanwege de (terugkerende) lockdown en daarmee opnieuw het advies 'om zoveel mogelijk thuis te werken' (ik kan die woorden niet meer horen), maar omdat mijn baan stopt. Ik wacht tot de trein aan komt rijden en staar wat voor me uit. Er komt een meisje op me af lopen en spreekt me in het Engels aan. Ze moet op spoor 4a zijn. Ik sta bij 4b en kijk met haar mee welke trein er vanaf 4a vertrekt. Ze blijkt ook naar Utrecht te moeten en ik zeg haar dat ze goed staat, de trein naar Utrecht komt hier zo aan. Ze bedankt me. Terwijl ik me weer omdraai, zie ik de trein binnenrijden. Ik heb geluk, de trein stopt en de deuren gaan precies open op de plek waar ik sta. Yes! (Iedereen die vaak met de trein reist weet dat dit toch altijd een klein winmomentje is.) Ik kijk nog even om als de deuren open gaan en zie het meisje ook bij de deur staan. Ze loopt achter me dezelfde coupe in en vraagt of het goed is als ik bij haar kom zitten. 'Of course', antwoord ik haar.

De horeca is weer open en ik ben even mijn studio uit gevlucht. Ik wilde nog wat schrijven aan een sollicitatiebrief, maar ben na een dag binnen de inspiratie een beetje kwijt. Dus ben ik naar de stad gefietst voor wat levendigheid en mensen om me heen. Ik besluit ergens een kopje koffie te drinken en hier verder te gaan met schrijven (lees: typen). De keuze wordt er niet makkelijker op, want er zijn genóég horecazaakjes in Utrecht waar je koffie kunt drinken en kan gaan zitten "laptoppen". Het is volgens mij ook een typisch stads-verschijnsel. Druk typende yuppen of studenten in een klein, knus horecazaakje waar muziek en koffiegeluiden je sfeer geven. Als je het kent, snap je precies wat ik bedoel. Een koffietentje. 

Lang voelde mijn burn-out alsof ik met 180 km/h tegen een muur aan was gereden. Ik kon zelf de rem niet meer vinden en dus trok mijn lichaam aan de handrem. Total loss. In eerste instantie dacht ik dat ik na een paar weken rust diezelfde snelweg wel weer op kon. Maar als je dat probeert en de schade is zo groot, kom je jezelf snel genoeg weer tegen. Om in een burn-out terecht te komen, om het zover te kunnen laten komen, heb je ergens onderweg het 'goed op jezelf letten' en 'voelen wat je zelf nodig hebt' uit leren schakelen. Je negeerde de oranje en rode lampjes op je dashbord of vergat er simpelweg naar te kijken.

Onlangs hoorde ik iemand in een Amerikaanse serie zeggen 'I hope you stop to smell those roses sometimes'. Misschien omdat er roos in voor komt dat het op viel, maar op een bepaalde manier raakte die zin me. Door de context had ik al een vermoeden wat er mee bedoeld werd, maar ik spoelde nog even terug. Het meisje uit het programma had in de jaren waar ze over vertelde veel moeten overwinnen om te kunnen en mogen zijn wie ze is. Ze had al een hoop stappen in haar proces gezet en toch had ze het idee dat ze er nog niet was en nog zoveel níét wist over zichzelf. Ik zocht de zin op en het blijkt een gezegde te zijn. De boodschap van de presentator, of eigenlijk de betekenis van dit gezegde, is om je af en toe te realiseren waar je staat en te vieren hoe ver je al bent gekomen. 

Ik kan inmiddels zeggen dat mijn burn-out drie jaar geleden is. In de tussentijd hebben er al veel nieuwe, grote gebeurtenissen in mijn leven plaats gevonden: ik ben afgestudeerd, begonnen aan mijn eerste baan, ik ben verhuisd en laten we niet vergeten dat er een virus zich als een bulldozer door onze levens walst. Je zou denken dat die burn-out wel wat meer naar de achtergrond zou verdwijnen. 

Welkom bij het lezen van mijn eerste blog! Misschien ook een goed moment om uit te leggen waarom ik hiermee begin. 'En nu?' heb ik me de afgelopen maanden vaak afgevraagd. Ik heb twee studies afgerond, had de baan die daarop aansloot en ik heb een plek gevonden voor mezelf om te wonen na mijn studententijd. Wat zou het lekker zijn geweest als het hiermee goed was. Maar dat bleek het niet te zijn, anders had ik deze blog waarschijnlijk niet geschreven. Wat hieraan vooraf ging:  Uit huis gaan, het studentenleven en diploma's halen; alles ging volgens plan (of nou ja, op dat leuke vriendje na dan). Tot ik drie jaar geleden van de ene op de andere dag niks meer kon; een burn-out. Een nieuwe wereld ging voor me open. Of eigenlijk stortte mijn wereld in. Het gevoel van zekerheid en het beeld dat ik had over mijn toekomst was van de ene op de andere dag verdwenen. Ik was de controle volledig kwijt (en ik kan je vertellen dat dat erg vervelend is voor iemand die graag controle heeft), ik wist niet wat er gebeurde en wat ik moest doen. Ik raakte volledig in paniek.