Lang voelde mijn burn-out alsof ik met 180 km/h tegen een muur aan was gereden. Ik kon zelf de rem niet meer vinden en dus trok mijn lichaam aan de handrem. Total loss. In eerste instantie dacht ik dat ik na een paar weken rust diezelfde snelweg wel weer op kon. Maar als je dat probeert en de schade is zo groot, kom je jezelf snel genoeg weer tegen. Om in een burn-out terecht te komen, om het zover te kunnen laten komen, heb je ergens onderweg het 'goed op jezelf letten' en 'voelen wat je zelf nodig hebt' uit leren schakelen. Je negeerde de oranje en rode lampjes op je dashbord of vergat er simpelweg naar te kijken.

Onlangs hoorde ik iemand in een Amerikaanse serie zeggen 'I hope you stop to smell those roses sometimes'. Misschien omdat er roos in voor komt dat het op viel, maar op een bepaalde manier raakte die zin me. Door de context had ik al een vermoeden wat er mee bedoeld werd, maar ik spoelde nog even terug. Het meisje uit het programma had in de jaren waar ze over vertelde veel moeten overwinnen om te kunnen en mogen zijn wie ze is. Ze had al een hoop stappen in haar proces gezet en toch had ze het idee dat ze er nog niet was en nog zoveel níét wist over zichzelf. Ik zocht de zin op en het blijkt een gezegde te zijn. De boodschap van de presentator, of eigenlijk de betekenis van dit gezegde, is om je af en toe te realiseren waar je staat en te vieren hoe ver je al bent gekomen. 

Ik kan inmiddels zeggen dat mijn burn-out drie jaar geleden is. In de tussentijd hebben er al veel nieuwe, grote gebeurtenissen in mijn leven plaats gevonden: ik ben afgestudeerd, begonnen aan mijn eerste baan, ik ben verhuisd en laten we niet vergeten dat er een virus zich als een bulldozer door onze levens walst. Je zou denken dat die burn-out wel wat meer naar de achtergrond zou verdwijnen. 

Welkom bij het lezen van mijn eerste blog! Misschien ook een goed moment om uit te leggen waarom ik hiermee begin. 'En nu?' heb ik me de afgelopen maanden vaak afgevraagd. Ik heb twee studies afgerond, had de baan die daarop aansloot en ik heb een plek gevonden voor mezelf om te wonen na mijn studententijd. Wat zou het lekker zijn geweest als het hiermee goed was. Maar dat bleek het niet te zijn, anders had ik deze blog waarschijnlijk niet geschreven. Wat hieraan vooraf ging:  Uit huis gaan, het studentenleven en diploma's halen; alles ging volgens plan (of nou ja, op dat leuke vriendje na dan). Tot ik drie jaar geleden van de ene op de andere dag niks meer kon; een burn-out. Een nieuwe wereld ging voor me open. Of eigenlijk stortte mijn wereld in. Het gevoel van zekerheid en het beeld dat ik had over mijn toekomst was van de ene op de andere dag verdwenen. Ik was de controle volledig kwijt (en ik kan je vertellen dat dat erg vervelend is voor iemand die graag controle heeft), ik wist niet wat er gebeurde en wat ik moest doen. Ik raakte volledig in paniek.