Afgelopen zomer had ik tijdens mijn stedentrip naar Reims een leuk gesprek met een jonge Fransman. Over de rest van de avond met deze fransoos zal ik niet teveel uitweiden, maar het leuke aan een gesprek met iemand die je niet kent en waarvan je weet dat je hem zeer waarschijnlijk nooit meer gaat zien, is dat je ander soort gesprekken kunt hebben. En zo hadden we het na wat eerste beleefdheden en ons eerste biertje al over la vie. We spraken overigens Engels, en zo zei hij "life is a gamble". Want, zo verklaarde hij, het is altijd een gok hoe iets uitpakt als je ergens voor kiest. Ik herinner me de context niet meer, maar ik vermoed dat in het gesprek al vrij snel duidelijk werd dat hij meer het "ik zie wel-type" was en ik waarschijnlijk over was gekomen als het "ik heb liever de controle-type". 

"Ik begrijp je niet." De woorden doen pijn, maar het is wel wat het is. Als ik zelf nog maar net snap hoe ik me voel, hoe kan ik dan verwachten dat een ander het begrijpt?

Ik weet het moment nog heel goed. Mijn ouders gingen een weekendje weg en ik had besloten om mee te gaan. Ik was al aan het studeren en het huis uit, dus dat ik met hen mee zou gaan was niet meer vanzelfsprekend. Ik stond met mijn moeder in de tuin te kletsen over mijn leven in Utrecht en ik deelde met haar mijn zorgen over mijn bijbaantje. Ik wilde er eigenlijk mee stoppen en had het er moeilijk mee dat ik een keuze moest maken. Maar misschien nog wel meer met dat het me zoveel onrust bracht. Ze keek me aan en zei: "ja maar Roos, er zullen altijd wolkjes aan de lucht zijn, het leven is soms gedoe. Heb je het ene probleem opgelost, verschijnt er wel weer een nieuwe." Op dat moment vond ik dat alles behalve een rustgevend idee, maar ik weet nu dat een heel wijze vergelijking was. En zoals m'n moeder zelf zegt: ik ben niet negatief, ik ben gewoon realistisch;) 

Ineens heb ik weer zin om wat op het spreekwoordelijke papier te zetten. Ik ben in een introverte bui - wat zoveel betekent als dat ik het heel weekend wat op de bank hang, in m'n nopjes ben met m'n eigen gezelschap en de uitnodiging van vriendinnen om iets leuks te doen afsla. Erg op mezelf dus. En dat had ik ook even nodig. 

Tja en toen vrij impulsief was het moment daar. Dat het de dag erna de eerste van een nieuwe maand was, maakte het een natuurlijk startpunt. In het appje naar al mijn contacten schreef ik dat het om een experiment ging. Ik achtte de kans klein, maar het gaf me de ruimte om op mijn besluit terug te kunnen komen, mocht het echt tegenvallen. Nadat ik het berichtje verstuurd had, kwamen er een hele hoop reacties binnen. Oh! Met verbazing keek ik hoe mijn lijst met whatsappjes groeide. - "Ohh wat stoer!"- "Zelfs een beetje jaloers op."- "Tuurlijk roos, heel goed idee."- "Veel succes en rust gewenst!"- "Leuk experiment! Lijkt me heerlijk ook!"- Een gif-je - ik ben zelf echt totáál niet van de gifjes - met 'you got this!'

Ik lig die maand - we hebben het over april 2023 - voor de zoveelste keer overbelast op bed. De 'gewone' wereld waarin je doet wat hoort en wat nou eenmaal de gang van zaken is, lijkt ver weg en het idee om Whatsapp van mijn telefoon te halen speelt weer op. Natuurlijk is Whatsapp niet de enige reden dat ik nog vaak overbelast ben, maar ik wil nog steeds geloven dat het voor mij voor een energiesluipende, constante ruis zorgt. 

Het was ergens vorig jaar in de zomer. Ik zag iemand gehaast bij de ingang van de bus staan, met in zijn hand een Rabobankreader om zijn OV-kaart op te laden. Het zag er klunzig en onhandig uit, maar ik zag een bondgenoot en moet nog lachen om het beeld.

Ik zit in de kerk op zondagochtend en er wordt een gebed uitgesproken: 'Wij bidden ook voor hen aan wie wij geven, hen die mogen ontvangen'. Het is zo'n moment waarop er een kwartje wordt omgedraaid. Goh nooit zo over nagedacht. Ja ik geef - mede uit plichtsbesef- wat geld tijdens de collecte, maar ik heb me nooit echt verplaatst in degene die het mag ontvangen. Hoe is het om op deze manier een gift te ontvangen?   

Het is wit buiten en de zon schijnt door een licht wolkendek heen. En terwijl ik - ondanks de toch al steeds dieper wordende frons tussen mijn wenkbrauwen (nu is het de zon, anders zijn het mijn gedachten die hem veroorzaken) - met mijn gezicht in de zon zit, ben in mijn hoofd aan het processen wat ik voel. Ik wil weer iets schrijven. 

Een nieuw hoofdstuk, vraagt om nieuwe verhalen en inspiratie.

Eind vorig jaar kreeg ik een mailtje dat deze website een jaar bestaat. Een pagina die ik een jaar geleden maakte als projectje waar ik mijn ideeën en eigen verhalen op kwijt kon, in een tijd dat ik het gevoel had de controle over mijn leven een beetje kwijt te zijn. In die maanden volgden 12 blogs. Al had ik achter de schermen nog wel dertig concepten klaar staan. Het was namelijk een fijne manier om van me af te schrijven en mijn gedachten te ordenen. De inzichten die ik hieruit opdeed en de notes to self die ik mezelf schreef, vormde ik met plezier om tot een toegankelijk verhaaltje. 

Het is alweer even geleden dat ik iets nieuws online heb gezet. Ideeën en inspiratie zijn er wel, maar twijfels en vragen ook. Heeft dit wel zin, is er wel iemand die het leest en wat wil ik eigenlijk met deze site? Voor je het weet ontstaat het voor sommige wel bekende verschijnsel: een drempel. Eentje die steeds hoger wordt als je blijft luisteren naar je twijfels en redenen om iets toch nog even uit te stellen.